آن چیزی که غربی ها نادیده می گیرند!

آن چیزی که غربی ها نادیده می گیرند!

هر شناخت حقیقی اساساً عبارت است از یکی شدن با ابژه ی(object) آن. این دقیقاً آن چیزی است که غربی ها نادیده می گیرند: آنها چیزی بالاتر از شناخت تحلیل گر و راسیونال(rational)، که ضررورتاً غیر مستقیم و ناکامل است، نمی پذیرند، و آن را می توان شناخت انعکاسی(reflectted knowledge) نامید؛ و آنها رفته رفته به اینجا می رسند که حتی این نوع پست تر شناخت را فقط به اندازه ای که بتوانند در خدمت نتایج عملی فوری باشد، معتبر بدانند. آن قدر جذب عمل شده اند که هر چیزی ورای آن باشد انکار می کنند و نمی دانند که خود این عمل، در غیاب هر اصلی، انحطاط می یابد و در ورطه ی فعالیتی می افتد که بیهوده و نیز به همان اندازه عقیم است. این در واقع چشم گیرترین مشخصه ی دوره ی جدید است: نیاز به فعالیت بی وقفه، تغییر پایان ناپذیر و سرعت همیشه رو به افزایش، که با سرعتی که رویداد ها خود یکی پس از دیگری جایگزین یکدیگر می شود هماهنگ است.
این همان تشتت درکثر ت است، کثرتی که دیگر آگاهی از هیچ اصل بالاتری به آن وحدت نمی بخشد؛ در زندگی روزمره نیز، مانند اندیشه های علمی، تحلیل است که آن را به سر حد خود می رسانند، تقسیم بندی های بی پایان است و فروپاشی تمام عیار فعالیت انسان در همه ی مراتبی که هنوز در آنها می توان این تحلیل را به انجام رساند؛ از اینجا است عجز در ترکیب و ناتوانی در هر نوع تمرکز که این قدر از دید شرقی ها درخور توجه است.
اینها نتایج گریز ناپذیر و طبیعی مادی شدن کاملا بارز است، زیرا مادّه اساساً عبارت است از کثرت و تقسیم و- همین قدر بگوییم که- به این دلیل است که هر آنچه از مادّه منبعث می شود فقط موجب جرّ و بحث و همه نوع اختلاف بین اقوام، و نیز بین افراد، می تواند باشد. هر چه انسان بیشتر در مادّه فرو رود عناصر تقسیم و تقابل نیروی بیشتری کسب می کنند و گسترده تر می شوند؛ و بر عکس، هر چه انسان بیشتر به سوی روحانیت محض بالا رود به وحدتی که تنها با آگاهی از اصول کلی(universal) می تواند متحقق شود نزدیکتر است.
آنچه بسیار قابل توجه است این است که حرکت و تغییر را عملا برای خود حرکت و تغییر ارج می نهند، و نه با توجه به نتیجه ای که ممکن است آنها به بار آورند؛ این نتیجه ی مستقیم جذب همه ی قوای انسانی به طرف عمل بیرونی است، که خصلت لزوماً زودگذر آن را  نشان دادیم... همین روند در قلمرو علمی قابل توجه است: در اینجا تحقیق بیشتر برای خود تحقیق است تا برای نتایج تکه ای و جزئی ای که به آن دست می یابد؛که همین که برپا شدند فرو میریزند و جای خود را به نظریه ها و فرضیه هایی می دهند که حتی عمری کوتاه تری دارند؛ آشفتگی تمام عیاری که در میان آن بیهوده به دنبال هر چیز قطعی، به جز جمع آوری غول آسای واقعیت ها و جزئیاتی که از اثبات یا نشان دادن همه چیز ناتوانند، می گردنند.
البته ما در اینجا به علم نظری، تا جایی که این علم هنوز وجود دارد، اشاره می کنیم؛ در علم کاربردی، بر عکس، نتایج غیر قابل انکاری وجود دارد، و این امر به سادگی قابل فهم است، زیرا نتایج مستقیماً  در حوزه ی مادّه ثمر می دهند، تنها حوزه ای که انسان جدید می تواند در آن به هر برتری واقعی ای مباهات کند. بنابراین، انتظار می رود که اکتشافات، و یا حتی اختراعات صنعتی و مکانیکی، کماکان توسعه یابد که آنها، با توجه به خطرهای انهدامی که در خور دارند، اگر امور به حدی برسد که دیگر نتوان از فاجعه نهایی اجتناب کرد، یکی از عوامل عمده ی آن فاجعه آمیز نباشند؟

بخش کوتاهی از کتاب "بحران دنیای متجدد " نوشته رنه گنون