به کجا چنین شتابان؟

در فضای فرهنگ مدرنیته؛ کارِ بشر به جایی رسیده است که اگر سجده طولانی داشته باشد و از این طریق جان خود را با عالم معنویت مرتبط کند، گویا هیچ کاری انجام نداده است، ولی اگر یک جاده بسازد، تا زودتر به سر کار خود برود، کاری انجام داده، چون عمل را بر ایمان و شهود ترجیح می‌دهد ولی یک ساعت تمرکز قلبی بر روی حقایق متعالی کاری حساب نمی‌شود. در حالی که باید پرسید بشرِ عمل‌زده به سوی کجا این‌چنین شتابان در حرکت است؟

انبیاء در عینی که عمل را حذف نکردند تقدم را به ایمان می‌دهند، زیرا حقیقتِ انسان بدن او نیست، حقیقت او جنبه‌ی مجرد اوست که از طریق حقایق معنوی تغذیه می‌شود و به نشاط و امید می‌رسد. دین به انسان توصیه می‌کند باید آنقدر روی نیت خود کار کرده باشی و آن را با حقایق معنوی آشنا کنی که در کارهای عملی هم نیت الهی تو زنده و فعال باشد. بنا به فرمایش امام صادق(ع)؛ «وَ لِکُلِّ امْریءٍ ما نَوی ...»  هرکس با نیت خود محشور می‌شود، و می‌فرمایند؛ کلِّ عمل، نیت است. لذا هرکس باید نیت خود را زنده و الهی نگه‌دارد تا تلاش‌هایش به ثمر برسد. اگر نیت انسان فاسد بود و جهت جان به سوی عالم قدس سیر نداشت، به اندازه‌ی همه‌ی کوه‌ها هم خدمت کند هیچ نفعی برای او ندارد.

تمدنی که عمل را بر ایمان و شهود برتری داد، بشریت را به سوی پوچی و بحران سوق می‌دهد چون عمل یک نوع تغییر صورت موقت است و نمی‌تواند به خودی خود اصیل باشد و اگر به اصل و مبدأیی برتر از عالم ماده وابسته نگردد، توهّمی محض خواهد بود، زیراآنچه پایدار است معنویت و نیت است و نه خودِ عمل.

برگرفته از کتاب علل تزلزل تمدن غرب نوشته اصغز طاهرزاده

لینک عضویت در کانال پیچ تاریخی

https://telegram.me/joinchat/BSbh0zvawpyjs5zDM3LsgA


https://telegram.me/pichtarikhi