در حیات دنیایی دو اضطراب در صحنه است؛ یکی اضطرابِ بهدستآوردن آنچه از دنیا ندارد، و دیگری اضطراب حفظ آنچه از دنیا بهدست آورده است. و لذا انسان با واردشدن در این نوع زندگی، در کلاف سردرگمی وارد شده است که هرگز به انتها نمیرسد، در حالی که اگر منظر جامعهای به طرف معنویات قرار گرفت، جنس معنویات طوری نیست که یا باید پیش من باشد، یا پیش شما، و نهتنها روحیهی تضاد و تقابل در آن نیست بلکه روح آرامش و امید سراسر آن را فرا میگیرد، چون جنس عالم غیب، حرکت و تغییر نیست، اضطرابِ از دسترفتن چیزها در آن نیست تا گرفتار رقابت شویم و بخواهیم همدیگر را حذف کنیم.
لذا در آیهی 21 سوره حدید میفرماید: «سَابِقُوا إِلَی مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّکُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا کَعَرْضِ السَّمَاء وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یؤْتِیهِ مَن یشَاء وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ» برای رسیدن به آمرزش پروردگارتان و بهشتی که عرض آن چون عرض آسمان و زمین است و برای کسانی آماده شده که به خدا و پیامبرانش ایمان آوردهاند، بر یکدیگر سبقت جویید. این فضل خداست که به هرکس بخواهد آن را میدهد و خداوند دارای فضل عظیمی است.