آزادی در سایه جبرها

من تفکر را خط اول می دانم؛ چون گرچه انسان همیشه همراه جبر محیط و جامعه و وراثت و غریزه و ... بوده لیکن محکوم این ها نگردیده؛ چون انسان در تضاد جبرها به آزادی رسیده و از محدوده ی روابط تولیدی و رفلکسی های شرطی و غریزه ی جنسی و غریزه ی قدرت طلبی رها شده و می تواند آن گونه که باید و آن گونه که می خواهد فکر کند و به شناخت ها و بینش هایی برسد.

با همین توجه است که ما از مکتب های دیگر فاصله می گیریم و در راه آزادی، آن هم آزادی در سایه جبرها، پیش می رویم.

اگر انسان از یک جبر برخوردار بود، دیگر مساله ای نبود. اما انسان در روابط فکر و سنجش و بهتر طلبی به انتخاب و آزادی می رسد و راه خویش را می یابد و می تواند-اگر خواست-از تلقین و تحمیل و تقلید و عادت ها و سنت ها رها شود و اگر نخواست می تواند همین ها را انتخاب کند، که باز هم انتخاب اوست.

بخشی از کتاب «مسئولیت و سازندگی» اثر "استاد علی صفایی حائری"

لینک عضویت در کانال پیچ تاریخی
https://telegram.me/joinchat/BSbh0zvawpyjs5zDM3LsgA

https://telegram.me/pichtarikhi

خواستن خدا یعنی چه؟

خواستن خدا یعنی چه؟ یعنی یک نفر را خدا می خواهد، یک نفر را نمی خواهد؟ با بعضی ها یک نظر خاصی دارد، آنها را می کشاند می برد، بعضی ها را پس می زند؟ این جور نیست قضیه.
اراده ی خدا و مشیت خدا-در مورد معمولی البته- جز در قالب علت های طبیعی و عادی جلوه گری نمی کند.
شما اگر چنانچه خواستید، تصمیم گرفتید، پای یک سخن هدایتگر و روشنگر نشستید و هدایت شدید، خدا خواسته بود که هدایت بشوید. همین شما اگر تنبلی کردید، اگر سستی کردید، اگر راه فهمیدن را روی خودتان یستید، خدا اراده کرده بود که شما نفهمید.
اراده کردن خدا به این معناست که وسایل و اسباب عادی پیش آمده یا نیامده؛ اگر وسایل و علل عادی پیش آمده برای انجام گرفتن این معلول، با اراده شما، با خواست شما، اینجا خدا خواسته، اگر چنانچه شما نخواستید، پیداست که خدا نخواسته؛ نه اینکه نخواستن خدا موجب بشود شما اراده نکنید، نه، شما در اراده کردن آزادید. خدا نخواسته یعنی علت لازم مترتب نشده، این معنی خدا نخواسته.