در فضای فرهنگ مدرنیته؛ کارِ بشر به جایی رسیده است که اگر سجده طولانی داشته باشد و از این طریق جان خود را با عالم معنویت مرتبط کند، گویا هیچ کاری انجام نداده است، ولی اگر یک جاده بسازد، تا زودتر به سر کار خود برود، کاری انجام داده، چون عمل را بر ایمان و شهود ترجیح میدهد ولی یک ساعت تمرکز قلبی بر روی حقایق متعالی کاری حساب نمیشود. در حالی که باید پرسید بشرِ عملزده به سوی کجا اینچنین شتابان در حرکت است؟